Van Sonia Pereira kreeg ik eens, heel lief, een wens-doosje. Ze zei; schrijf dat wat je wenst op een papiertje en doe het in het doosje. Ook had ze er een aantal Edelsteentjes ingedaan. Elke keer als ik dat doosje zag, dacht ik aan mijn wensen, wat voor wensen heb ik? En gun ik het mezelf zonder schuldgevoel te mogen wensen? En wens je dan iets wat voelbaar is? Of mag je ook materiële wensen hebben?
Eigenlijk ben ik tevreden met dat wat ik heb. Natuurlijk zijn er altijd nog dromen waar te maken en wensen die mogen uitkomen, maar, vraag ik me dan af, zouden al die wensen mij nog gelukkiger kunnen maken? Ik weet vanuit het diepst van mijn hart, dat ook al komen die wensen uit, NU, vandaag, ben ik een gelukkig mens.
‘I feel blessed’, zouden de Engelstaligen zeggen. Dankbaar ben ik dus. Dankbaar voor alle (levens)lessen die ik heb geleerd, aan het leren ben en nog mag leren.
Dankbaar dat ik zulke lieve mensen om mij heen heb, die mij heel dierbaar zijn.
De enige onrealistische wens die ik heb is de wens dat tijd niet zo kostbaar zou zijn. Dat tijd nooit verloren zou kunnen gaan. Dat tijd een eeuwigheid zou zijn. Het besef dat alles eindig is, is soms best heftig. Zeker als je een dierbare verliest die je hebt zien vechten tegen de tijd.Ik kan oprecht gelukkig worden van de vogeltjes die mij wekken, een nieuwe dag, geen minuut te verspillen. Want tijd, dat is het kostbaarste dat we elkaar kunnen geven, nooit terug kunnen krijgen en eeuwig zonde is om te verspillen.
Onlangs sprak ik Sonia en zij gaf aan dat ze tegenwoordig wens borden maakt, ze heeft in de jaren geleerd dat dat beter werkt. Toch ben ik nog steeds blij met mijn doosje, het ging voor mij om de intentie.
